Eindelijk weer op reis!

Augustus 2014 vertrok ik naar de USA om Engels te gaan studeren in New York en Miami Beach. Nog tot op de dag van vandaag krijg ik vraag waarom ik toen geen blog heb bij gehouden, simpelweg omdat ik daar nooit aan heb gedacht. Nu twee jaar later wil ik dit wel gaan doen, want ik ben eindelijk weer op reis.

Toen ik december 2014 vertrok uit de USA wist ik één ding zeker, ik wil meer meer meer van de wereld zien. Nu twee jaar later krijg ik hier eindelijk opnieuw de kans voor.

Precies een week geleden, 5 september 2016 komen Danielle en ik aan in Paramaribo. Op het vliegveld komt de warme lucht ons snel tegemoet en ook al zijn we hier nu een week aan deze tropische warmte zijn we nog niet gewend. We gaan vanaf de luchthaven richting de stad. Het is een uur later als we aankomen bij ons appartement. Bij ons appartement worden we warm onthaald door de familie waarvan we het appartement huren. We gaan gelijk met ze uiteten omdat we na het laatste diner in het vliegtuig niks meer hebben gegeten. We eten bij 't Vat, één van de bekendste plekken voor studenten in Paramaribo.

En ons eerste nacht zit er alweer op, het is een fijn appartement met twee waakhonden buiten. We worden 's nachts wel wakker van het geblaf maar het is fijn om de waakhonden bij huis te hebben. Gelijk de tweede dag hebben we een afspraak op een kantoor van Papaya Projects. Dit is even een korte kennismaking en hier ontvangen we de informatie voor de rest van onze stage periode. 's Middags nemen Rodney en Nancy (de eigenaren van ons appartement) ons mee naar hun huis. Het huis zijn ze al zeven jaar mee bezig en het is nog steeds niet helemaal af omdat hij alles zelf doet. Het is een prachtig groot huis, een plek buiten de stad waar je helemaal tot rust komt. We eten nasi en bami van een afhaaltent, het eten is hier heerlijk en onwijs goedkoop. Als we weer terug zijn bij ons appartement begin ik met mijn spullen uit te pakken en 's avonds besluiten we nog even te gaan zwemmen.

Woensdag 7 september gaan we op naar onze eerste stageplek, het Claudia A huis. Een weeshuis voor kinderen met HIV. Op de voorlichting hebben ze ons verteld dat we zullen schrikken als we daar komen. We hebben ons dus enerzijds voorbereid. Ik schrik als ik daar aan kom, zoveel kinderen, zo'n kleine ruimte. Het is onhygiënisch en stinkt. Ik schrik als ik besef dat er kinderen zijn die zo leven. Ik ben er stil van. Er zijn te weinig bedden voor al deze kinderen, kinderen slapen met zijn tweeën of drieën in een bed. We hebben een korte rondleiding gehad en terug in de taxi ben ik er stil van. Het besef dat er kinderen zijn die in zulke omstandigheden leven maakt me stil.

Donderdag 8 september is onze eerste stage dag, het is volgens de Surinamers hier minimaal 30 minuten fietsen. Als we er eenmaal aankomen merken we op dat wij er maar liefst 20 minuten over hebben gedaan. Ondanks de slechte omstandigheden waarin de kinderen leven, ontstaat er een grote glimlach op hun gezicht als wij binnen komen en vliegen ze op ons af. De begeleiding daarin tegen kijk amper naar ons om en een begroeting moet van ver komen. Het enige wat ze zeggen is dat wij de kinderen maar moeten vermaken en een verdere uitleg hoeven we niet op te wachten. Het is voor ons lastig om op deze manier te beginnen, we houden van eigen initiatief nemen, maar een uitleg of kleine toelichting hoe het hier in zijn werk gaat was fijn geweest. We gaan op de kleine achter plaatst spelen met de kinderen, de kinderen zijn accepteren ons meteen, vragen om onze namen en willen van alles met ons doen. Dit maakt het allemaal een stuk beter. Na onze eerste stage dag fietsen we langs het kantoor van Papaya Projects om uitleg te vragen waarom de begeleiding zo naar ons doet en of ze het wel prettig vinden dat wij hier zijn. Op het kantoor kunnen ze ons alleen vertellen dat we morgen op stage dit bij de begeleiding moeten aangeven en hun er op de hoogte van te stellen dat ze ons best mogen aanspreken. Na stage hebben we nog even gezwommen in het zwembad van hotel Torarica.

Vrijdag 9 september
Als we op stage aankomen geven we aan dat ze best dingen van ons mogen vragen of ons op de hoogte mogen stellen van bepaalde dingen, zodat wij hier wat beter op in kunnen spelen en wij de gang van zaken wat beter begrijpen. Tuurlijk weten wij dat het tempo een stuk lager ligt dan in Nederland en we zeker niet te maken hebben met een strakke planning maar we wel best wel met veel dingen willen helpen. Uiteindelijk hebben we in overleg besloten dat we een stuk gaan wandelen met de kinderen, de kinderen weten precies de weg naar een veldje en een heel oud speeltuintje. De kinderen luisteren moeilijk en het is dus een hele opgave om met z'n tweeën 14 kinderen in het geril te houden. We zijn ongeveer 1,5 uur met de kinderen aan het spelen op het veldje en in de speeltuin en uiteindelijk kopen we een watermeloen en eten we die met z'n allen op. Teruggekomen bij het huis, kunnen we eerst niet naar binnen om dat ze de hele boel op de kop hebben staan i.v.m. schoonmaken. In de middag helpen we met het huishouden en spelen we nog met de kinderen.

WEEKEND! Onze eerste weekend in Paramaribo is aangebroken. Nadat ik eerst nog even naar de huisarts ga om mijn oren te laten uitspuiten (75 euro verder) kan het weekend beginnen.  Rodney (onze huisbaas)  is jarig. We zijn uitgenodigd voor zijn verjaardag en dit gaat zeker heel anders dan een Nederlandse verjaardag. Er is heerlijk veel eten, dit is iets waar Daniëlle en ik zeker van houden. Uiteindelijk komen er familie en vrienden op bezoek en gaat de BBQ om half tien nog aan. We lijken echt een deel van hun familie, het is heel fijn hoe warm we door hun worden opgevangen.

Zaterdag en zondag brengen Daniëlle en ik onze dag door bij het zwembad. Heerlijk!  Lekker relaxen en genieten van het mooie weer!

Vandaag hebben we weer een stage dag gehad, we verbazen ons er ook steeds meer over hoe ze met de begeleiding hier met de kinderen om gaat. Ze schreeuwen tegen ze en als ze niet luisteren dan geven ze een tik. Totaal niet volgens de manier hoe wij opgeleid worden, heftig om te zien maar hier zo normaal.

Het is inmiddels 22.00 want het is hier vijf uur eerder dan in Nederland, we kruipen zo lekker ons bed in. Morgen weer een nieuwe stage dag. We kunnen uitslapen want i.p.v. 8 uur te beginnen, beginnen we morgen om 11.00.

Volgende week schrijf ik weer een nieuwe blog, ik ben van plan dit één keer per week te doen voor de mensen die het leuk vinden om te lezen.

Liefs Juul