De tijd vliegt, alweer week 2 in Suriname

Terwijl ik loop in de felle zon en het zweet van mijn gezicht afdruppelt, langs mijn lichaam naar beneden, hou ik in mijn armen een jongentje van drie jaar. Hij is op mijn borst en in mijn armen in slaapgevallen op het terugreis van de speeltuin naar het weeshuis. Een moment waarop ik extra geniet van mijn stage periode in Suriname.

Een paar dagen geleden lezen Daan (daniëlle) en ik een stuk in de glamour met de titel ‘vrijwilligerswerk in het buitenland: top of flop?’ van te voren wisten wij dat vrijwilligerswerk vaak gezien wordt als een toeristische attractie en dat jongeren dit vaak doen om een goed gevoel te krijgen voor hunzelf? Daan en ik doen dit voor onze stage, dit is juist om hier zelf van te leren en niet om te omdat wij (zoals het artikel schrijft) alles in het weeshuis beter willen maken. Tuurlijk weten wij als geen ander dat het niet goed is hoe snel de kinderen zich aan ons hechten en ons in de armen vliegen, dat hier uiteindelijk hechtingsproblematiek door ontstaat beseffen we ook. Alleen de glimlachen op het gezicht van de kinderen als we ’s morgens weer aankomen en het plezier wat de kinderen met ons beleven in een oud en afgetakelde speeltuin geeft ons het besef waarvoor we het ook alweer doen. Om der zelf onwijs veel van te leren, want dit doen we zeker en ook om de kinderen te plezieren.

Hoe laat we aankomen bij onze stage maakt de begeleiders niks uit, we spreken elke dag een tijd af maar als we twee uur later zouden aankomen dan geven ze geen kick. De dagen gaan wel beter en elke dag lijkt het alsof de begeleiding iets meer zegt. Afgelopen week zijn we zelf met een meisje naar het ziekenhuis geweest en na afloop bedankten ze ons. We vinden na ongeveer 1,5 week steeds beter onze draai en ook al gaat het er nog steeds niet aan toe zoals ze dit in Nederland zouden doen, dit is hoe het hier hoort en daar raken we aan gewend. Elke dag nemen wij de kinderen mee naar de speeltuin om daar letterlijk uren met ze door te brengen. De grote kinderen houden zich bezig met de bal, maar ook elke dag ontdekken zij weer nieuwe dingen. De kleintjes vermaken zich op kapotte/oude glijbanen, klimrekken, schommels en een wipwap. Elke dag in de felle zon, hebben wij het zweet overal maar de kinderen geven nergens om. De heen- en terugreis is een hele toch en de kinderen doen er alles aan om niet te luisteren, maar het gaat ons steeds beter af. Maandag hebben we na de lange speelochtend watermeloen gekocht bij een kraampje vlakbij de speeltuin en deze met alle kinderen op gegeten. Als we terug komen in het weeshuis helpen we met de was, spelen nog even met de kinderen en helpen ze bij het eten. Dinsdag kwamen we terug van onze wandeling en kregen alle kinderen feestmutsen op. Achteraf bleek dat een gezin er voor had gekozen om de eerste verjaardag van hun zon te gaan vieren in het weeshuis. De vader van het kindje legde ons uit dat i.p.v. een groot feest ervoor gekozen hebben om de verjaardag hier te vieren. De kinderen hebben het harder nodig en genieten hier meer van. Het gezin heeft voor de rest geen enige connectie met het weeshuis en doen dit op vrijwillige basis. Zij brachten taart maar ook eten voor de kinderen. De kinderen zongen met z’n allen en genoten, het was bijzonder om te zien. Ondanks dat de begeleiding nog steeds alles aan onszelf over laat en we onze eigen gang maar moeten gaan, merken we dat we ons plekje goed beginnen te vinden en we genieten van de kinderen.

Buiten de stage om beginnen we steeds meer te wennen aan het getoeter en geschreeuw van de mannen naar ons. We reageren zelden en proberen ons hier niet aan te irriteren, want dan hou je het niet uit. Het fietsen door de drukke straten gaat ons goed af, er zijn weinig Surinamers die fietsen en fietspaden zijn er zelden. De auto rijden hard en snijden ons soms ongelofelijk hard, maar het gaat elke keer goed. Het verkeer hier kent bijna geen regels maar er het gaat ook bijna altijd goed.

Afgelopen donderdag zijn we met zijn tweeën voor het eerst uit geweest. We begonnen bij Café Loco een café waar meerdere Nederlandse studenten waren. Het viel ons op dat de Nederlanders vooral een eigen groepjes hadden en merkte al snel dat dit waarschijnlijk niet helemaal onze type meiden waren. Vervolgens heb ik Daan overgehaald om een rit te doen in een party bus, een uur door Paramaribo rijden met enorm harde muziek. Dit is totaal niet Daan haar ding maar we hebben het wel gedaan en we hebben het met zijn tweeën heel leuk gehad. Vervolgens bracht de bus ons bij Havana Lounge een grote club en we voelde ons hier gelijk meer op onze plek. Er waren zowel Surinamers en Nederlanders in de club. De muziek is onwijs goed en we hebben een hele leuke avond gehad.

Het weekend hebben we ons heerlijk vermaakt bij het zwembad, want het is hier elke dag ongeveer 34 graden. Het kan zeker regenen, dan ook echt heel hard. Het eten buiten de deur bevalt ons goed en is ook zeker goedkoop! Ook heb ik inmiddels een sportschool gevonden, waar ik het lekkere eten weer weg kan werken.

Ik wil nog veel meer vertellen maar het is hier half tien en half zes gaat de wekker. We hebben morgen sportdag met alle kinderen van Claudia A. Het wordt vast een hele gezellige bloedhete dag!

De foto’s en filmpjes volgen later!

Liefs Juul